Een zwangerschap later

Ah, die blog toch. Hij bestaat, ik wil hem graag levend houden, maar heb er blijkbaar niet echt de tijd voor. Voor de triljoenste keer neem ik me toch weer voor meer berichtjes te posten. Zeker nu ons gezinnetje uitgebreid is, lijkt het me leuk om op deze manier wat herinneringen te bewaren en mijn hersenspinsels bij dit nieuwe leven, in alle betekenissen van het woord, te delen met de wereld.

En zo geschiedde…

Momenteel ligt er een Ellis in de wieg te slapen. Wat een dotje is het toch. Het is compleet geschift, zo’n kind erbij. Het is een wonder, zo groot dat het bijna niet te vatten is, het is vertederend, schattig en allesoverheersend. De rest van de wereld doet er niet meer toe, de bezorgdheid kickt meteen in en die Grote Liefde ook.

We hebben lang getwijfeld of we een kind wilden, en durfden wel eens cynisch zijn over hoe mensen met kinderen soms hun hele leven aanpassen aan die kleine wezens. Maar het is verbazingwekkend hoe gemakkelijk nu ook wij toegetreden zijn tot die groep van ouders, hoe wij uren verwonderd over die wieg hangen te kijken, hoe wij honderden foto’s van haar trekken en die enthousiast naar elkaar doorsturen, hoe we stiekem zelf intens genieten als ze op onze arm of buik in slaap valt en hoe wij staan te juichen naast haar wieg als ze weer iets nieuws kan.

Vorige week gingen we voor het eerst nog eens met z’n tweetjes een hele dag weg, naar een musical in Amsterdam. In de auto op weg naar daar beslisten we dat het toch nooit meer hetzelfde zou zijn tussen ons twee, er ontbreekt altijd iets als ze er niet bij is. “Ja, we zijn mama en papa nu”, zei Robin. En dat klonk verbazend goed.

Gelukkig ook maar, dat je overspoeld wordt door een gigantische dosis liefde voor dat hummeltje, want je hebt wel eens al je geduld nodig als ze weer eens uren krijsend in je armen, oververmoeid, vecht tegen de slaap. Of als je stikkapot om 5u ’s ochtends een flesje zit te geven. Of als ze hongerig wakker wordt, net als het eten klaar is en wij aan tafel willen gaan. Maar ook dat doorstaan we (meestal) met de glimlach. Want voor ons Ellis springen we en laten we alles vallen. Ons vlees en bloed. Ons poppemie. Ons mini’ke. Onze dochter.

Jaja, een kind krijgen, het doet wat met een mens.